Сред турското население в Хасковско веднага  след раждането си бебето получава малко име - „име на пъпчето". След произнасяне на думите на т.нар. „повик за  молитва” езана или изан,  които ходжата прочита, той произнася три пъти името на детето  и така то получава истинското си име. В ня­кои религиозни семейства запазват „името на пъпчето" през целия живот, защото то се счита за щастливо. При турците в дру­ги части на страната и при татарите в Русенско „име на пъпчето" изобщо липсва и до третия ден новороденото е безименно. Тогава ходжата прочита молитва и прошеп­ва името три пъти в ухото на бебето.

    Сред българите мюсюлмани ако дете почине преди да е получило името си, ходжата му дава  име по  описания по-горе начин и след това го погребват. Има  вярване, че на другия свят Аллах дава тези деца на бездетни или пометнали жени, за да накаже майките им за допуснатия от тях грях – че са оставили детето да умре без име. Сред алианите, подобно на християните, такова дете се погребва без ритуал и гробът му не се отбелязва. На оня свят то се превръща в ангел. Алианите не обявяват до третия ден името на новороденото, за да раз­берат дали то е здраво.